کد مطلب:315749 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:222

نقش علمدار در جنگ
در زمان های قدیم وقتی كه می خواستند وارد جنگ شوند دو لشكر در برابر هم صف آرایی می كردند و لشكر و سربازانی كه داشتند بر چند دسته تقسیم می كردند:

جناح راست لشكر كه یك عده از شجاعان را طرف راست قرار می دادند و یك فرد شجاع را فرمانده جناح راست قرار می دادند. جناح چپ لشكر همانند سمت راست جمعی را طرف چپ و یكی از شجاعان را فرمانده قرار می دادند.

قلب لشكر كه در وسط چپ و راست قرار داشت و افرادی كه در قلب جا می گرفتند از نامداران و شجاع ترین افراد لشكر بودند و رهبر كل لشكر در آن جای داشت و یك شجاع و قوی دل را علمدار لشكر قرار می دادند كه فتح و پیروزی و یا شكست و مغلوب شدن بیشتر به او وابسته بود و سربازان و جنگجویان به علم و علمدار دلگرم بودند. اگر علمدار لشكر استقامت به خرج می داد و علم را به جلو می برد سربازان پشت سر او حركت می كردند و به دشمن یورش می بردند و تا موقعی كه علم برپا بود لشكریان با قوت قلب می جنگیدند و اگر علمدار نمی توانست علم را افراشته نگه دارد سربازان دلسرد می شدند و اگر علم به زمین می افتاد آثار شكست پیدا می شد. فردوسی شاعر حماسه سرای ایران به همین موضوع اشاره دارد كه می گوید:



چو سردار لشكر تنگ دل بود

به نام آوران جنگ مشكل بود



[ صفحه 58]



اكنون كه نقش علمدار روشن گردید به بحث دوم می پردازم.